Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

Όπως έγραψε ο Ιάμβλιχος στα “Θεολογούμενα της αριθμητικής” (“Περί δεκάδος” 64-15,20): “Ακόμα η δεκάδα γεννά τον (αριθμό) 55, ο οποίος περιέχει θαυμαστά κάλλη. Εάν δε υπολογίσεις τα ψηφία της λέξης ‘εν’ ( ένα) σε αριθμούς, βρίσκεις άθροισμα 55″.

Οι πρόγονοί μας δεν χρησιμοποιούσαν ψηφία αλλά τα γράμματα της αλφαβήτου τονισμένα ως σύμβολα αριθμών (π.χ. α΄=1, β΄=2 κ.ο.κ.). Όπως είδαμε προηγουμένως, με αυτό τον τρόπο οι λέξεις μπορούν να αναλυθούν σε αριθμούς σχηματίζοντας τους “λεξαρίθμους”.

Έτσι καθετί προσλάμβανε ξεχωριστή σημασία μέσα από έναν συνδυασμό μαθηματικών και ονομάτων. Για παράδειγμα, ο αριθμός της χρυσής τομής προκύπτει από τους λόγους ΑΠΟΛΛΩΝ : ΑΡΤΕΜΙΣ, ΕΣΤΙΑ: ΗΛΙΟΣ, ΑΦΡΟΔΙΤΗ : ΖΕΥΣ.

Ωστόσο αυτό που αποδεικνύεται πράγματι ασύλληπτο είναι το γεγονός ότι το Ελληνικό αλφάβητο κρύβει μια μυστική επίκληση! Εάν πάρουμε τα γράμματά του και τα θέσουμε στη σειρά, ως δια μαγείας εμφανίζεται μια αρχαία προσευχή που εξυμνεί το Φως και την Ψυχή!

Ἄλ φά, βῆ τᾶ Γᾶ ! 

Ἄμα δε  Ἒλ, τᾶ ἒψ ἰλῶν. 

Στῆ ἶγμα, (ἵνα) ζῆ τα, ἦ τα, 

θῆ τα Ἰώτα κατά παλλάν Δᾶ. 

(Ἵνα) μή νύξ ἦ, ὃ μικρόν (ἐστί) 

πυρός δε ἶγμα ταφῆ ἒψ ἰλῶν, 

φύ (οι) Ψυχή, ὃ μέγα (ἐστί)!”

ΑΠΟΔΟΣΗ

Άλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γή!

Κι εσύ Έλ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται

(που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).

Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά)

για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν

και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.

Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν,

και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί)

το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,

και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο,

το σημαντικότερο όλων!

Αλ = Ο νοητός ήλιος (ανύπαρκτη λέξη) – Φά-ος = το φώς.

Βη = προστακτική του ρημ. βαίνω (=βαδίζω, έρχομαι) – Τα = δοτική άρθρου δωρικού τύπου, τη, εις τήν. (εδώ φαίνεται τυχαίνει να εξυπηρετή να πάρουμε και το -Βή- και το -τα- μαζί)

Γα = Γή (δωρικός τύπος) – Άμα = (επιρρ.) συγχρόνως.

Ελ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος. (ανύπαρκτη λέξη)

Εψ = ρήμ. έψομαι, εψ-ημένος = ψημένος – Ιλών = ιλύς (ουσ.) = λάσπη, πηλός.

Στη = προστ. ρήμ. ίστημι – ΄Ιγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα.

Ζη = προστ. ρημ. ζώ. (εδώ χρειάζεται μόνο το–Ζη- όχι και το -τα- μαζί ! )

Η = προστ. ρημ. ειμί, είμαι. (Ούτε εδώ χρειάζεται το Ή-τα ολόκληρο)

Θη = προστ. ρημ. θέτω. (Ούτε εδώ χρειάζεται το Θή- και -τα μαζί )

Ιώτα = τα Ιώγα, τα Εγώ .(προκρούστεια εξίσωση)

Παλλάν = Ρημ. πάλλω (= δονούμαι, περιστρέφομαι) επιθ. παλλάς = πάλλουσα, περιστρεφόμενη (π.ρ.β.λ. Παλλάς Αθηνά). (το γράμμα λεγόταν βέβαια ανέκαθεν -πι- και όχι -πα- ή -παλ-, αλλά εδώ κατά τα φαινόμενα δεν εξυπηρετεί να το λέμε έτσι)!

Δα = άλλος (;) τύπος της Γα, Γής (πρβλ. Δά- μήτηρ > Δημήτηρ > Δήμητρα = Μητέρα Γή)

Νύξ = (ουσ.) νύχτα.

Ο = (αναφ.) το οποίο, που.

Φύ(οι)= ευκτική ρημ. φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι).

Από την παραπάνω λίστα δεν έχουν αποκλεισθεί μονάχα σύγχρονα γράμματα όπως τα : κάπα, λάμδα μί, ξί, ταύ, ύψιλον, χί ψί, και ωμέγα αλλά και τα αρχαία δίγαμα, σαμπί και κόπα, που κατά τα φαινόμενα δεν εμπεριέχουν για τον εμπνευστή αρκετά “απόκρυφα” νοήματα.