THE ELIXIR OF IMMORTAL LIFE

THE ELIXIR OF IMMORTAL LIFE

Τι είναι ο διαλογισμός, ο στοχασμός και η προσευχή;

Απλοί τρόποι για να θρέψουμε τον εαυτό μας. Χάρη σε αυτούς γευόμαστε ένα παραδεισένιο φαγητό, την αμβροσία, την τροφή της αθανασίας. Είναι μια αιθέρια τροφή, αλλά αντιστοιχεί και σε κάτι στο φυσικό επίπεδο. Οι αλχημιστές το έχουν ονομάσει ελιξίριο της αθάνατης ζωής. Αυτό το ελιξίριο είναι διασκορπισμένο σε όλη τη φύση και είναι ο ήλιος που το διανέμει.

Αν πάμε να παρακολουθήσουμε την ανατολή του ηλίου την άνοιξη και το καλοκαίρι, είναι ακριβώς για να πιούμε αυτή την πεμπτουσία της ζωής που ο ήλιος διανέμει σε όλο το σύμπαν, σωματίδια του οποίου λαμβάνονται από βράχους, φυτά, ζώα και ανθρώπους. Όλα τα έμβια όντα συλλαμβάνουν αυτά τα σωματίδια ασυνείδητα, αλλά οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν να τα συλλαμβάνουν συνειδητά στη ρευστή ύλη του ηλιακού φωτός.

_______________________________________________________________________

What are meditation, contemplation and prayer? Simply ways of nourishing ourselves. Thanks to them we taste a heavenly food, ambro­sia, the food of immortality. It is an ethereal food, but it also corresponds to something on the physical plane. Alchemists have called it the elixir of immortal life. This elixir is dispersed throughout nature, and it is the sun that distributes it.

If we go to watch the sunrise in spring and summer, it is precisely in order to drink this quintessence of life that the sun distributes throughout the universe, particles of which are received by rocks, plants, animals and humans. All living beings capture these particles unconsciously, but humans can learn to capture them consciously in the fluidic matter of sunlight.

-Omraam Mikhael Aivanhov

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΤΟΞΟΤΗ

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΤΟΞΟΤΗ

Το σύμβολο του Τοξότη άλλαξε μέσα στους αιώνες. Στον καιρό της Ατλαντίδας, ήταν ο Κένταυρος, ένα πλάσμα μισό άνθρωπος μισό άλογο. Σε αυτό, η ζωική φύση του ανθρώπου είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας.

Στον πολιτισμό της Άρειας φυλής, το σύμβολο άλλαξε σε ένα λευκό αλογο μ'εναν ιππέα. Η ανθρώπινη φύση αποσπάστηκε από την ζωώδη φύση κι έτσι έχει την δυνατότητα ελέγχου των ζωωδών ενστίκτων.

Στην υδροχοϊκή εποχή, το σύμβολο αλλάζει σ'ένα βέλος που πετάει προς τον ήλιο. Το βέλος είναι ο θεϊκός σπινθήρας που επιστρέφει στην πηγή του. Αυτό πρόκειται να γίνει ο υπέρτατος σκοπός κάθε μαθητή στην νέα εποχή.

Τορκόμ Σαραϊνταριάν

ΟΤΑΝ ΕIΣΑΙ ΘΥΜΩΜEΝΟΣ, ΣΥΝΤΟΝIΖΕΣΑΙ ΣΤΟ ΚΑΤΩΤΕΡΟ ΑΣΤΡΙΚO ΕΠIΠΕΔΟ

Όταν είστε θυμωμένοι, συντονίζεστε στο κατώτερο αστρικό επίπεδο και αρχίζετε να διοχετεύετε το ρεύμα του θυμού. Εάν ο θυμός σας μετατραπεί σε σκεπτομορφή, λόγω συγκεκριμένου σχεδιασμού για να ικανοποιήσετε το θυμό σας, μια αστρική οντότητα εισέρχεται στη σκεπτομορφή σας και τη χρησιμοποιεί ως καταστροφικό μηχανισμό.

Όταν υπάρχει τεράστιος θυμός, τεράστιος φόβος ή τεράστιο μίσος, οι μάζες γίνονται κανάλια τέτοιων δυνάμεων που υπάρχουν συλλογικά σε κατώτερα αστρικά επίπεδα. Μετά από μια τέτοια διαδικασία διοχέτευσης λαμβάνει χώρα η εμμονή και δημιουργείται μαζική παραφροσύνη. Προς το παρόν βλέπουμε πόσοι άνθρωποι στον κόσμο συμπεριφέρονται τρελά και ζουν μια τρελή ζωή. Αυτό είναι ένα φαινόμενο που είναι πολύ επικίνδυνο για την επιβίωση της ανθρωπότητας.

Έτσι, μέσω του θυμού, του φόβου, του μίσους, της απληστίας και της εκδίκησης, γίνεται κανείς κανάλι για τη μόλυνση του αστρικού επιπέδου. Γι' αυτό σε όλες τις θρησκείες αυτές οι πέντε θεωρούνται αμαρτίες και καταδικάζονται. Όσοι είναι γεμάτοι με αυτά τα πέντε δεν θα απολαύσουν ούτε τη γη ούτε τους Λεπτούς Κόσμους.

-Torkom Saraydarian

Other Worlds

ΠΕΡΙ ΚΑΥΣΗΣ-ΤΑΦΗΣ

ΠΕΡΙ ΚΑΥΣΗΣ-ΤΑΦΗΣ

Η ιδέα της ταφής είναι πολύ αποκρουστική αναφορικά με την διαδικασία της σήψης. Υπάρχει όμως και ένας άλλος, πολύ μακάβριος παράγων, από το γεγονός ότι υπάρχουν πάρα πολλά περιστατικά ανθρώπων που θάβονται, επειδή απλά θεωρούνται νεκροί, χωρίς πραγματικά να είναι (Νεκροφάνεια). Τον μεσαίωνα υπήρχε συνήθεια να μπαίνει στον τάφο κάποιο καμπανάκι που συνδεόταν με το φέρετρο, ώστε σε περίπτωση που ο νεκρός δεν είναι νεκρός να ειδοποιεί.

Στην περίπτωση της καύσης, αναδύεται ένα Μεταφυσικό πρόβλημα για όσους καίγονται.

Ενδεχομένως γι’ αυτό υπήρχε σαν τιμωρία στον μεσαίωνα η καύση των μαγισσών. Αν λοιπόν κάποιος νεκρός μπει στην διαδικασία της καύσης του φυσικού σώματος, αυτή η φρικτή περίοδος της διέλευσης στα αστρικά πεδία, έρχεται σχεδόν ακαριαία, προτού η ψυχή προλάβει να προσαρμοστεί στην νέα της (μεταθανάτια) κατάσταση, αλλά και πριν να προλάβει να επιλέξει το διαφορετικό μονοπάτι που θα οδηγήσει σε πιο πνευματικές περιοχές ΠΑΡΑΚΑΠΤΩΝΤΑΣ και τα αστρικά πεδία, αλλά και την κρίση που κυριαρχεί εκεί.

Τo καλύτερο για κάποιον νεκρό, είναι να θάβεται, ώστε η ψυχή να ακολουθήσει ήρεμη την πορεία της προσαρμογής της. Με την καύση, αυτή η περίοδος στα αιθερικά πεδία συρρικνώνεται υπερβολικά.

Χωρίς το αιθερικό σκάφανδρο/σώμα η Ψυχή, είναι αδύνατον να παραμείνει στο αιθερικό πεδίο έτσι περνάει κατ’ ευθείαν, στην κόλαση των αστρικών διαστάσεων.

Όλοι οι «Άγιοι» που διατήρησαν ακέραιο το φυσικό τους σώμα μετά τον θάνατό τους, αρκετοί χρησιμοποιώντας εν ζωή κάποιες μυστικές τεχνικές, παραμένουν στα αιθερικά πεδία. Από εκεί, με μεγάλη ευκολία μπορούν να επεμβαίνουν στα γεγονότα της πυκνής ύλης, κάνοντας θαύματα ή πραγματοποιώντας οι Φαραώ τις κατάρες τους. Επειδή το αιθερικό πεδίο, είναι το πατρόν πάνω στο οποίο δομείται το υλικό και όλες οι καταστάσεις, πριν εκδηλωθούν στο υλικό πεδίο, προ συμβαίνουν στο αιθερικό. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, οι Φαραώ βαλσάμωναν τα σώματα τους, ούτως ώστε να διατηρούν ακέραιο το αιθερικό τους σώμα στα αιθερικά πεδία. Περιβάλλανε μάλιστα τους τάφους τους με όλες τις σχετικές κατάρες, ώστε να μην διαταράξει κανείς την κατάσταση που βρίσκονταν.

Αποτέλεσμα της πλήρους διάλυσης του φυσικού σώματος είναι η ταυτόχρονη διάλυση και του αιθερικού. Αν το φυσικό σώμα διαλυθεί ακαριαία διαλύεται και το αιθερικό. Όσο περισσότερο διάστημα παραμένει ανέπαφο το φυσικό σώμα, τόσο διατηρείται και το αιθερικό.

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ: ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΣΦΑΙΡΩΝ-ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ: ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΣΦΑΙΡΩΝ-ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ

Στη Μυθολογία, η Αρμονία, ήταν κόρη του Άρη και της Αφροδίτης (του θεού που προσωποποιεί τις δυνάμεις της βίας και της θεάς του έρωτα) και συμβόλιζε τη σύνθεση αντιθέτων δυνάμεων. Όπου δεν υπάρχει σύνθεση των δυνάμεων, υπάρχει δυσαρμονία. Στην καθημερινή χρήση της ελληνικής γλώσσας αναφερόμαστε συχνά στην αρμονία, όταν μιλούμε για το αρμονικό σώμα ή πρόσωπο, τις αρμονικές σχέσεις, την αρμονία στη φύση, την αρμονία στους ήχους, την αρμονία στη μουσική.

Είναι έμφυτη η τάση του ανθρώπου να έλκεται, να ευφραίνεται και να ψυχαγωγείται από το αρμονικό, το όμορφο (εύμορφο), το ωραίο, χωρίς συχνά να συνειδητοποιούμε το γιατί. Ο Δημόφιλος είπε ότι: «Οι λόγοι του σοφού μοιάζουν με σωτήρια βάλσαμα, που όταν είμαστε ασθενείς μας ανακουφίζουν και όταν είμαστε υγιείς μας ευφραίνουν». Θεράπευε και ο σοφός Πυθαγόρας με τον ‘’ΛΟΓΟ’’ δηλαδή με τη «Μουσική Μελωδία της Αρμονίας των Ουρανίων Σφαιρών».

Η μουσική των Σφαιρών είναι η θεώρηση του Πυθαγόρα ότι τα ουράνια σώματα μέσω της κίνησής τους στο σύμπαν παράγουν ήχους οι οποίοι, αν και δεν μπορεί να γίνουν αντιληπτοί από το ανθρώπινο αυτί, επηρεάζουν την ίδια τη φύση της ζωής. Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος (572-490 πΧ) υπήρξε ο εμπνευστής και θεμελιωτής της μουσικής θεωρίας και της ακουστικής. Μελέτησε φυσική, αστρονομία, μουσική, γεωμετρία, αριθμητική και γραμματική μέσα από φιλοσοφικό πρίσμα ώστε να προσεγγίσει το μυστηριακό τρόπο με τον οποίο λειτουργούν σε αρμονία οι συμπαντικοί νόμοι. Ο Πυθαγόρας στις σπουδές του σε Βαβυλώνα και Αίγυπτο έμαθε πως στους πλανήτες είχαν αποδοθεί αριθμητικές αξίες (αριθμοί) οι οποίοι παρίσταναν τις ενδοπλανητικές αποστάσεις, έτσι, θεώρησε εφικτό να μετρηθεί με ακρίβεια η πορεία τους στον ουρανό. Έχοντας ανακαλύψει πως και η μουσική είναι αριθμός (δηλαδή μπορούσε να εκφραστεί με αριθμητικές σχέσεις), και αποδεικνύοντας μέσα από τα θεωρήματά του πως τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους με μαθηματικές αναλογίες, υπέθεσε πως τα πάντα στον κόσμο είναι αριθμός.

Αφού η ουσία των άστρων είναι αριθμός, όπως και τα θεμέλια της μουσικής, έτσι και τα άστρα πρέπει να είναι μουσικά. Πειραματιζόμενος με το μονόχορδο παρατήρησε ότι οι μαθηματικές αποστάσεις των διαστημάτων της χορδής καθόριζε την ταχύτητα ταλάντωσής της και σε συνέπεια τον ήχο που παράγεται. Με αυτόν τον ίδιο τρόπο, κάνοντας αναγωγή σε μεγαλύτερες κλίμακες μέσω των διαστημάτων, «άκουσε» των ήχο των ουρανίων σωμάτων. Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, είχε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ευαισθησίας ώστε ν’ ακούει (όχι βέβαια με τα φυσικά αυτιά) τη συμφωνία του ουρανού, τη μουσική των ουράνιων σφαιρών και 6 αιώνες π.Χ. από τον Κρότωνα της Ιταλίας αυτός και οι μαθητές του θεμελίωναν την θεωρία τους για τους αριθμούς: «κατὰ δὴ τοὺς Πυθαγορικοὺς πρεσβευτέα τὰ τῶν ἀριθμῶν ὡς ἀρχὴ καὶ πηγὴ καὶ ῥίζα τῶν πάντων». Ανακάλυπταν τις αρμονικές σχέσεις των αριθμών στη μουσική και βάσει αυτών ερμήνευσαν τον Σύμπαντα Κόσμο. Η μουσική για τους Πυθαγόρειους ήταν πάνω από όλα μαθηματικά. Η ουσία της ήταν οι αριθμοί και η ομορφιά της η έκφραση των αρμονικών σχέσεων των αριθμών, «τοὺς ἐν τοῖς ἀριθμοῖς ἁρμονικοὺς λόγους ἐννοῶν καὶ τὸ ἐν αὐτοῖς ἀκουστὸν ἀκούειν ἔλεγε τῆς ἁρμονίας».

Η μουσική ήταν ακόμα η εικόνα της ουράνιας αρμονίας. Οι αρμονικές σχέσεις των αριθμών μεταφέρονταν στους πλανήτες. Οι πλανήτες καθώς περιστρέφονται – δίδασκε – παράγουν διάφορους μουσικούς ήχους, «αρμονία των σφαιρών», που δεν τους ακούμε”: «Εστίν ουν η ουσία των πραγμάτων αρμονία και αριθμός σφαιρών στρεφομένων» Εάν σταθούμε για λίγο στην γεωμετρική και μαθηματική πλευρά του θέματος θα παρατηρήσουμε ότι υπάρχουν 5 συμμετρικά πολύεδρα. Ο μέγας Πλάτων έλεγε ότι αυτά τα πολύεδρα είναι οι βασικοί δομικοί κρίκοι, τα πλέον σημαντικά δομικά στοιχεία στην δημιουργία του σύμπαντος. Ο Kepler, που μελέτησε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων και ιδιαίτερα του Πλάτωνα, παρατήρησε με τις μετέπειτα έρευνές του, ότι οι τροχιές των πλανητών, και φυσικά της Χθονός-Γης, “γράφουν” την περιφέρεια συγκεκριμένων πολυέδρων.

Η τροχιά του Άρεως γράφει την περιφέρεια ενός τετράεδρου (Πυρ). Η τροχιά του Διός γράφει την περιφέρεια ενός κύβου (γη). Η τροχιά της Αφροδίτης γράφει την περιφέρεια ενός οκτάεδρου (Αήρ). Η τροχιά της Γης γράφει την περιφέρεια ενός εικοσάεδρου (Ύδωρ). Μερικοί από αυτούς τους ήχους είναι σαν δελφίνια, άνεμοι, κύματα, πουλιά, Θιβετιανά μουσικά μπολ, κρυσταλλικά κύμβαλα, κ.ά. Και μην ξεχνάμε το καταπληκτικότερο σχετικά με τους ήχους των πλανητών. Ότι σχετίζονται απόλυτα με τις 7 νότες. Οι αντιστοιχίες των επτά κύριων πλανητών σε σχέση με τους μουσικούς φθόγγους (νότες) είναι:

1) Ήλιος = Μι

2) Αφροδίτη = Φα

3) Ερμής = Σολ

4) Σελήνη = Λα

5) Κρόνος = Σι

6) Άρης = Ρε

7) Δίας = Ντο

Ένας Έλληνας καθηγητής Μουσικής και Πληροφορικής, με πανεπιστημιακές σπουδές στη Φυσική και ερευνητικό έργο στα Πυθαγόρεια Μαθηματικά απέδειξε ότι η «αρμονία των σφαιρών», η περίφημη πυθαγόρεια θεωρία, έχει ακριβή εφαρμογή σε όλους τους γνωστούς μας σήμερα πλανήτες. Ο πρώην πρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Φυσικών, διευθυντής του Τομέα Τεχνολογίας Ηχου, Μουσικοπαιδαγωγικής και Βυζαντινής Μουσικολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Χαράλαμπος Σπυρίδης ανακοινώνει στο επιστημονικό συμπόσιο «Φιλοσοφία και Κοσμολογία» τους αριθμούς που εκφράζουν σε αστρονομικές μονάδες τις αποστάσεις των πλανητών από τον Ηλιο πιάνοντας το νήμα από τους Πυθαγορείους.

Η τετρακτύς σαν όργανο των Πυθαγορείων

«Η τετρακτύς ήταν η βάση της Πυθαγόρειας φιλοσοφίας που πρέσβευε ότι οι ήχοι των ουράνιων σωμάτων συνθέτουν μία κοσμική μουσική γιατί οι αποστάσεις και οι ταχύτητες των πλανητών και των απλανών αστέρων διέπονται από τους ίδιους αριθμητικούς λόγους που παράγουν και τη συμφωνία των ήχων. Οι συμφωνίες των ήχων που παράγουν αρμονικό αποτέλεσμα έχουν μορφή απλών αριθμητικών σχέσεων 2/1 (οκτάβα), 3/2 (πέμπτη), 4/3 (τετάρτη). Επομένως, κατά τους Πυθαγόρειους το μυστικό της μουσικής και κοσμικής αρμονίας κρύβεται στις σχέσεις των τεσσάρων πρώτων φυσικών αριθμών.»

Η θεώρηση της μουσικής των ουρανίων σωμάτων στην ιστορία

Ο Johannes Kepler (1571-1630) πίστευε πως οι πλανήτες ήταν τοποθετημένοι σε τροχιές που μοιάζουν με μουσικά διαστήματα. Σε αυτή την υπόθεση βασίστηκε ο αστρονόμος και συνθέτης William Herschel (1738-1822) που τον οδήγησε στην ανακάλυψη του πλανήτη Ουρανού. Ο Herschel, υποστήριξε πως πέρα από το τηλεσκόπιο του τον βοήθησε και το τσέμπαλο στο οποίο «μοίραζε» τα διαστήματα.

Η θέση της σύγχρονης επιστήμης για τη Μουσική των Σφαιρών

Η βασική αρχή της ακουστικής θεωρεί απαραίτητη τη μεσολάβηση ενός υλικού ελαστικού φορέα (αέρας) για να μεταφερθεί ο ήχος από ένα σημείο σε ένα άλλο είναι. Στο μεσοπλανητικό διάστημα υπάρχει κενό οπότε καθίσταται αδύνατη η μεταφορά του ήχου. Στο διάστημα ο ήχος ενυπάρχει σαν ηλεκτρομαγνητική δόνηση. Παρ’ όλα αυτά ο άνθρωπος, μέσω της τεχνολογίας, κατάφερε να συλλέξει τις δονήσεις του κόσμου και να αναπαράγει τους ήχους που παράγουν τα ουράνια σώματα κατά την κίνησή το
υς.

Το 1999 σε μία αποστολή της NASA στο πλανητικό σύστημα του Δία, έγινε συλλογή υλικού λίγο πιο έξω από την Ιώ, ένα από τα φεγγάρια του Δία. Όλα αυτά τα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα μεταφράστηκαν σε ηλεκτρικά σήματα τα οποία μπόρεσαν να ενισχυθούν και χρησιμοποιήθηκαν για να διεγείρουν τη μεμβράνη ενός ηχείου ώστε με αυτό τον τρόπο να αναπαραχθεί στο ανθρώπινο αυτί το θρόισμα των ουρανίων σωμάτων. Ο γήινος κόσμος της ύλης είναι στον πυρήνα του κόσμος από δονήσεις και οι αισθήσεις μας ο μεταφραστής τους. Η μουσική είναι δόνηση. Όπως οι δονήσεις των χορδών μιας κιθάρας ή ο ρυθμός ενός κρουστού μας διαμορφώνουν τη διάθεσή, τη σκέψη, και τις πράξεις μας, η κλίμακα που μπορεί να μας επηρεάζει η κίνηση των ουράνιων σωμάτων, περιορίζεται μόνο από την κλίμακα της φαντασίας του καθενός μας…

Πολλούς αιώνες πριν η ΝΑΣΑ αποδείξει την ύπαρξη την Μουσικής στο Σύμπαν, ο Πλάτων ονόμαζε την μουσική ως την ομορφιά του Σύμπαντος κι έλεγε ότι η «η Μουσική είναι η κίνηση του ήχου για να φτάσει την ψυχή και να της διδάξει την αρετή», ότι «η μουσική είναι ένας ηθικός κανόνας. Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στη σκέψη, απογειώνει τη φαντασία, χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα”. Ο ήχος που συν-κινεί τους πάντες και τα πάντα είναι ο ήχος του Λόγου που δημιούργησε τους πάντες και τα πάντα, είναι ο ήχος της Ζωοδόχου Πηγής, ο ήχος της αρχής της δημιουργίας, που είναι αέναη σύνθεση. Είναι ο ήχος της ανέλιξης, όπως ανελίσσονται συμπλεκόμενα τα φίδια στο κυρήκειο του Ερμή, ο ήχος που δίνει φτερά. Είναι ο ήχος της αρμονίας του Σύμπαντος. Είναι ο ήχος που προϋπήρχε της γέννησής μας. Εν αρχή, λοιπόν, ην ο Λόγος, ή εν αρχή ην ο ήχος, γιατί ο ήχος είναι Λόγος, και ο Λόγος είναι ήχος.

Πηγές:

“Η μουσική των σφαιρών των Πυθαγορείων”- Χαράλαμπος Χ. Σπυρίδης, Ωροσκόπος “Η μουσική των σφαιρών”

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

Όπως έγραψε ο Ιάμβλιχος στα “Θεολογούμενα της αριθμητικής” (“Περί δεκάδος” 64-15,20): “Ακόμα η δεκάδα γεννά τον (αριθμό) 55, ο οποίος περιέχει θαυμαστά κάλλη. Εάν δε υπολογίσεις τα ψηφία της λέξης ‘εν’ ( ένα) σε αριθμούς, βρίσκεις άθροισμα 55″.

Οι πρόγονοί μας δεν χρησιμοποιούσαν ψηφία αλλά τα γράμματα της αλφαβήτου τονισμένα ως σύμβολα αριθμών (π.χ. α΄=1, β΄=2 κ.ο.κ.). Όπως είδαμε προηγουμένως, με αυτό τον τρόπο οι λέξεις μπορούν να αναλυθούν σε αριθμούς σχηματίζοντας τους “λεξαρίθμους”.

Έτσι καθετί προσλάμβανε ξεχωριστή σημασία μέσα από έναν συνδυασμό μαθηματικών και ονομάτων. Για παράδειγμα, ο αριθμός της χρυσής τομής προκύπτει από τους λόγους ΑΠΟΛΛΩΝ : ΑΡΤΕΜΙΣ, ΕΣΤΙΑ: ΗΛΙΟΣ, ΑΦΡΟΔΙΤΗ : ΖΕΥΣ.

Ωστόσο αυτό που αποδεικνύεται πράγματι ασύλληπτο είναι το γεγονός ότι το Ελληνικό αλφάβητο κρύβει μια μυστική επίκληση! Εάν πάρουμε τα γράμματά του και τα θέσουμε στη σειρά, ως δια μαγείας εμφανίζεται μια αρχαία προσευχή που εξυμνεί το Φως και την Ψυχή!

Ἄλ φά, βῆ τᾶ Γᾶ ! 

Ἄμα δε  Ἒλ, τᾶ ἒψ ἰλῶν. 

Στῆ ἶγμα, (ἵνα) ζῆ τα, ἦ τα, 

θῆ τα Ἰώτα κατά παλλάν Δᾶ. 

(Ἵνα) μή νύξ ἦ, ὃ μικρόν (ἐστί) 

πυρός δε ἶγμα ταφῆ ἒψ ἰλῶν, 

φύ (οι) Ψυχή, ὃ μέγα (ἐστί)!”

ΑΠΟΔΟΣΗ

Άλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γή!

Κι εσύ Έλ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται

(που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).

Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά)

για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν

και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.

Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν,

και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί)

το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,

και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο,

το σημαντικότερο όλων!

Αλ = Ο νοητός ήλιος (ανύπαρκτη λέξη) – Φά-ος = το φώς.

Βη = προστακτική του ρημ. βαίνω (=βαδίζω, έρχομαι) – Τα = δοτική άρθρου δωρικού τύπου, τη, εις τήν. (εδώ φαίνεται τυχαίνει να εξυπηρετή να πάρουμε και το -Βή- και το -τα- μαζί)

Γα = Γή (δωρικός τύπος) – Άμα = (επιρρ.) συγχρόνως.

Ελ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος. (ανύπαρκτη λέξη)

Εψ = ρήμ. έψομαι, εψ-ημένος = ψημένος – Ιλών = ιλύς (ουσ.) = λάσπη, πηλός.

Στη = προστ. ρήμ. ίστημι – ΄Ιγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα.

Ζη = προστ. ρημ. ζώ. (εδώ χρειάζεται μόνο το–Ζη- όχι και το -τα- μαζί ! )

Η = προστ. ρημ. ειμί, είμαι. (Ούτε εδώ χρειάζεται το Ή-τα ολόκληρο)

Θη = προστ. ρημ. θέτω. (Ούτε εδώ χρειάζεται το Θή- και -τα μαζί )

Ιώτα = τα Ιώγα, τα Εγώ .(προκρούστεια εξίσωση)

Παλλάν = Ρημ. πάλλω (= δονούμαι, περιστρέφομαι) επιθ. παλλάς = πάλλουσα, περιστρεφόμενη (π.ρ.β.λ. Παλλάς Αθηνά). (το γράμμα λεγόταν βέβαια ανέκαθεν -πι- και όχι -πα- ή -παλ-, αλλά εδώ κατά τα φαινόμενα δεν εξυπηρετεί να το λέμε έτσι)!

Δα = άλλος (;) τύπος της Γα, Γής (πρβλ. Δά- μήτηρ > Δημήτηρ > Δήμητρα = Μητέρα Γή)

Νύξ = (ουσ.) νύχτα.

Ο = (αναφ.) το οποίο, που.

Φύ(οι)= ευκτική ρημ. φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι).

Από την παραπάνω λίστα δεν έχουν αποκλεισθεί μονάχα σύγχρονα γράμματα όπως τα : κάπα, λάμδα μί, ξί, ταύ, ύψιλον, χί ψί, και ωμέγα αλλά και τα αρχαία δίγαμα, σαμπί και κόπα, που κατά τα φαινόμενα δεν εμπεριέχουν για τον εμπνευστή αρκετά “απόκρυφα” νοήματα.